Waar is mijn thuis?
Blijf op de hoogte en volg Tessa
18 September 2014 | Kenia, Kisumu
Afgelopen weekend rustig aan gedaan. Omdat we al veel verhalen hadden gehoord om de Singature(een discotheek hier) konden we het toch niet laten en zijn we zaterdag een avond uit geweest. En wat heb ik me geamuseerd!
Maandag eerste stagedag gehad op mijn nieuwe plek. Werd gelukkig goed ontvangen door de meneer die ons had rondgeleid. Met hem bekeken wat mijn voorkeur was en besloten om bij de Peto class te gaan kijken. Deze kinderen zijn vooral spastisch maar geestelijk nog behoorlijk goed bij. De kinderen hebben veel fysiotherapie nodig en omdat dit mij erg interessant leek hebben we gekozen voor deze klas. Het was een interessante dag met veel indrukken. Hier had ik het gevoel dat de kinderen echt wat leerde. Al werd er veel in het swahili’s gepraat, begreep ik toch een beetje wat ze bedoelde.
Helaas terug in het huisje begon ik me te beseffen waar ik eigenlijk was. Ik heb twee en halve week in een grote waas geleefd. Ik ging me afvragen wat is nu mijn thuis, hier of is het toch in Grathem. Ik begon te beseffen dat ik toch wel erg ver weg van huis was en de mensen om mee te heen begon te missen.
Na een nacht niet veel geslapen te hebben, dinsdag toch weer naar stage gegaan en er het beste van te proberen te maken. Als ik zelf niet het initiatief nam om rond te lopen in de klas en bij de kinderen te kijken dan hoefde ik van de docenten daar eigenlijk niks te doen en alleen maar te kijken. Helaas steek ik niet zo in elkaar en heb ik toch geprobeerd zoveel mogelijk te doen. Met plezier heb ik gekeken hoe de kinderen rekende en geprobeerd er een bijdrage aan te leveren.
Dinsdagmiddag ging ik me ook afvragen wat ik hier wilde doen en waarvoor ik hier was. Mijn verwachtingen waren dat de mensen hier blij zouden zijn dat je er bent en van alles van je zouden willen leren, helaas is dit niet zo. Voor mijn gevoel kan ik hier niet doen waarvoor ik geleerd heb en kan ik dat niet verder ontwikkelen. Ook het gevoel van thuis missen zat me erg hoog. Ik ben een dorpsmens en merk dat ik me in de stad me toch niet op mijn gemak voel. Ook al kan ik het goed met de andere meiden vinden, mis ik toch mijn privacy. ’s Avonds met Xanne gepraat, ook zij heeft het vorige week wat moeilijker gehad. Samen proberen we er het beste van te maken, opgeven dat willen we niet.
Maar de verwachtingen die ik er van te voren bij had, zijn me toch de baas aan het worden. Ik krijg het maar niet uit m’n hoofd en heb het gevoel dat ik beter naar huis kan gaan omdat ik dan verder kan ontwikkelen wat ik wil leren.
Na nog een slapeloze nacht, gister met hoofdpijn in bed kunnen blijven liggen. Ik moet zeggen de mensen hier zijn wel bezorgd om je, als je je een dag ziek meld dan bellen ze die dezelfde dag nog op hoe het met je gaat en of je al naar de dokter bent geweest.
Vandaag toch naar stage geweest en het was wel oké, heb de kinderen geholpen bij het schrijven van letters en gevoetbald met een jochie. Toch ben ik er mijn weg nog aan het zoeken. En mijn gedachtes omzetten, blijft moeilijk.
Maandag eerste stagedag gehad op mijn nieuwe plek. Werd gelukkig goed ontvangen door de meneer die ons had rondgeleid. Met hem bekeken wat mijn voorkeur was en besloten om bij de Peto class te gaan kijken. Deze kinderen zijn vooral spastisch maar geestelijk nog behoorlijk goed bij. De kinderen hebben veel fysiotherapie nodig en omdat dit mij erg interessant leek hebben we gekozen voor deze klas. Het was een interessante dag met veel indrukken. Hier had ik het gevoel dat de kinderen echt wat leerde. Al werd er veel in het swahili’s gepraat, begreep ik toch een beetje wat ze bedoelde.
Helaas terug in het huisje begon ik me te beseffen waar ik eigenlijk was. Ik heb twee en halve week in een grote waas geleefd. Ik ging me afvragen wat is nu mijn thuis, hier of is het toch in Grathem. Ik begon te beseffen dat ik toch wel erg ver weg van huis was en de mensen om mee te heen begon te missen.
Na een nacht niet veel geslapen te hebben, dinsdag toch weer naar stage gegaan en er het beste van te proberen te maken. Als ik zelf niet het initiatief nam om rond te lopen in de klas en bij de kinderen te kijken dan hoefde ik van de docenten daar eigenlijk niks te doen en alleen maar te kijken. Helaas steek ik niet zo in elkaar en heb ik toch geprobeerd zoveel mogelijk te doen. Met plezier heb ik gekeken hoe de kinderen rekende en geprobeerd er een bijdrage aan te leveren.
Dinsdagmiddag ging ik me ook afvragen wat ik hier wilde doen en waarvoor ik hier was. Mijn verwachtingen waren dat de mensen hier blij zouden zijn dat je er bent en van alles van je zouden willen leren, helaas is dit niet zo. Voor mijn gevoel kan ik hier niet doen waarvoor ik geleerd heb en kan ik dat niet verder ontwikkelen. Ook het gevoel van thuis missen zat me erg hoog. Ik ben een dorpsmens en merk dat ik me in de stad me toch niet op mijn gemak voel. Ook al kan ik het goed met de andere meiden vinden, mis ik toch mijn privacy. ’s Avonds met Xanne gepraat, ook zij heeft het vorige week wat moeilijker gehad. Samen proberen we er het beste van te maken, opgeven dat willen we niet.
Maar de verwachtingen die ik er van te voren bij had, zijn me toch de baas aan het worden. Ik krijg het maar niet uit m’n hoofd en heb het gevoel dat ik beter naar huis kan gaan omdat ik dan verder kan ontwikkelen wat ik wil leren.
Na nog een slapeloze nacht, gister met hoofdpijn in bed kunnen blijven liggen. Ik moet zeggen de mensen hier zijn wel bezorgd om je, als je je een dag ziek meld dan bellen ze die dezelfde dag nog op hoe het met je gaat en of je al naar de dokter bent geweest.
Vandaag toch naar stage geweest en het was wel oké, heb de kinderen geholpen bij het schrijven van letters en gevoetbald met een jochie. Toch ben ik er mijn weg nog aan het zoeken. En mijn gedachtes omzetten, blijft moeilijk.
-
18 September 2014 - 14:59
Ellis:
Hoi Tessa,
Ik lees nu pas voor het eerst je berichtje. Het is niets leuker dan iets te horen van het thuisfront.
Ben ik natuurlijk niet de eerste waar je aan denkt maar toch wil ik je even opbeuren.
Ik weet zelf hoe moeilijk het is. Ik vind het heel jammer dat je niet kan leren wat je wilt leren.
Het is niets ergers dan daar zitten en alles missen en niet je ding kunnen doen.
Toch hoop ik dat je het afmaakt, en dat je later terg kan kijken op een super mooie tijd.
Maak er het beste van en alles heeft zijn goede kanten en zijn leuke kanten. Als je je niet verder kan ontwikkelen dan probeer die kinderen daar een super tijd te geven en dat ze jou nooit meer vergeten.
En dat jij hun nooit meer vergeet. Ik hoop dat het morgen weer wat beter gaat.
Maak er het beste en het leukste van, deze kans krijg je niet vaak meer.
Heel veel succes!!!
Groetjes Ellis (kapster ;) ) -
18 September 2014 - 19:00
Marian Grispen-Mans:
Hé Tessa,
Eventjes een berichtje uit Heel. Begrijp dat je een dipje doormaakt. Hebben we allemaal wel eens last van, komt zeker weer goed (want achter de wolken dao sjijnt de zón). Ben je van mening dat je stageplek niet helemaal is wat het zou moeten zijn. Jammer: maar probeer toch door te zetten, ga ervoor. Je leeft in een heel andere cultuur, alles waarschijnlijk veel primitiever en anders dan bij ons in het "rijke"Westen.
Dan hebben we 't nog niet over de mentaliteit van veel mensen daar.
Probeer in je omgang met de kinderen en natuurlijk ook met je begeleiding, reisgenoten etc.uitdagingen te vinden. Al kun je maar ëén kindje een stukje begeleiden. Wat zal dat waardevol voor haar of hem zijn maar zeker ook voor jouw. Denk dan niet alleen aan je opleiding, is natuurlijk fijn. Maar de ervaringen die je nu op doet zijn ervaringen voor het leven. Je leert nu en in de komende weken meer dan een school of opleiding je in tig jaar nog niet kan meegeven.
Zet 'm op, doeë kins 't.
Laot dig neet kiste.
Draan wiej Verkus Wullem !!!
Succes!!!
Hieël völ leefs,
Marian -
18 September 2014 - 21:09
Mien Lupsen:
Hey Tessa,
Jammer dat het even niet mee zit, nog maar een dag en het weekend komt er weer aan.Probeer in het weekend wat nieuwe energie op te doen zodat je weer positief tegen je stage aan kunt kijken.Natuurlijk is het niet niks zo ver van huis zonder famielie en vrienden. Ook al denk je niet veel te leren alleen al in een ver vreemd land op stage te zijn is al leren! Laat alles over je heen gaan en vooral probeer te genieten Na deze reis ben je een hele ervaring rijker wie kan dat zeggen? Tessa hopelijk kun je binnenkort je draai vinden en hou je het vol. Heel veel succes verder.
groetjes en heel veel liefs J&M -
19 September 2014 - 08:53
Helma:
ha Tess,
we duwen niet, we trekken niet, we geven je de ruimte die je nodig hebt … bieden kaders, en delen met je de ervaringen die je in je zoektocht helpen en last but not least: hebben vertrouwen dat het je gaat lukken !!! -
19 September 2014 - 10:15
Lilian :
He mupke,
Ich kan mich hieël good veursjtelle det se aan Afrika mos winne, minse leave vaol relaxjer, rustiger en maake zich neet zo drok weej wae, dao is niks mis mèt. Alles giet dae auch gewoeën langzamer, umdet de temperatuur auch anges es nateurlik. Prebier in det tempo te komme......hakuna matata.....
Vergaet neet det allein al door dien aanwezigheid er hieël vaol gebeurtj, auch al hobsse det neet drek in de gaate. Dien leefdjevolle aanpak en wil tot lieëre hieët eine super inpact. Gaef t auch effe tied, kal dr euver, deil dien geveul en veur se t wets dinkse in t Swahili en veulse dich dao auch thoeëes, want det es t noow effe en dink dets dich altied weer nao Grathem kins en de minse dao, deej dien hulp echt waal waarderen, auch al liektj det neet zoeë, zulle altied in deej ermood blieve....dink aan dich en steak ein kerske op, leefs Lilian -
19 September 2014 - 14:20
Lia Dierx:
Hoi Tessa,
DIPJE??
Kan ik me best voorstellen, maar probeer er toch iets goeds uit te halen.
Kijk naar de kindjes in je klasje, ik weet zeker dat jij ze iets kunt leren.
Kom op!!
Geniet van je weekend en probeer goed te slapen.
Groetjes Lia -
19 September 2014 - 16:07
Mieke Raemakers:
Hoi Tessa,
wat jammer dat het niet precies is wat je je erbij voorgesteld had, maar volgens mij is dat heel vaak. Ik vind je een top meid dat je dit gedaan hebt, zo ver weg. Tuurlijk mis je Grathem, maar Grathem en iedereen die erbij hoort wacht wel. Probeer je verwachtingen aan de kant te zetten en te zien wat het je brengt. Misschien zie je dit nu nog niet zo, maar dit is een unieke ervaring die je een heleboel leert (al is het maar dat je liever in een dorp zit) en ontwikkelen dat doe je je nu ook, alleen misschien niet op het vlak dat jij verwacht had. Al is er maar één iemand blij met je komst, het jongetje waar mee je gevoetbald hebt, een kindje dat je hebt geholpen met schrijven, dan ben je daar niet voor niets geweest. Geluk zit in de kleine dingetjes, maar we moeten ze wel zien.
Hou je taai, ich weit zeker det het dich luktj!!!
groetjes
Mieke -
21 September 2014 - 12:25
Peter:
Ha Tessa,
hoog tijd dat ik ook eens reageer.
Wisselende berichten uit het verre Kenia. Prachtige natuur en heel andere cultuur. En daar ben jij als westers meisje plotsklaps ingedoken voor 3 maanden. Dat gaat met ups/downs en alle bijbehorende gevoelens.
Je bent daar voor een studieproject. Om hen daar te helpen en om er zelf van te leren. Misschien dat je daar vaktechnisch niet eens zo veel zult leren, maar je doet een geweldige levenservaring op. En dat is in de zorgsector momenteel minstens zo belangrijk. Omgaan met mensen en omgaan met moeilijke situaties.
Je wordt er zoveel rijker van!
Nu je er toch bent: blijf om je heen kijken en probeer vooral de dingen die daar anders zijn te zien en ervan te genieten --> wat de gemiddelde toerist nooit zal ervaren. Dan kun je (en mag je) ons daar nog jaren mee lastig vallen.
peter Peter
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
